shamanisme
Sjamanisme is een van de oudste vormen van religie, oorspronkelijk ontstaan in Oost-Siberië en Mongolië. Sjamanisme gaat ervan uit dat alles wat bestaat: mensen, dieren, bomen, planten, stenen, sterren, planeten en andere natuurel een eigen bewustzijn en energieveld hebben. Dat alles met elkaar verbonden en aan elkaar verwant is en onderdeel van een Groot Geheel.
Een sjamaan ervaart dit Grote Geheel als een familie waarbinnen alle verwanten gelijkwaardig zijn. Hij weet dat alle leven op aarde, onder de materiële mantel, een energetisch leven in zich draagt waarmee het met andere onzichtbare werkelijkheden in wisselwerking staat. In deze andere werkelijkheden bevinden zich onder meer gidsen, geesten, voorouders, ijlere en hogere wezens. Een sjamaan verwerft tijdens zijn opleiding de vaardigheid om, gesteund door helpers zoals totemdieren, totembomen en natuurwezens, contact te leggen met andere werkelijkheden. Hij bekrachtigt het contact door middel van rituelen. Vroeger had een sjamaan, binnen de gemeenschap waarin hij leefde, de functie van priester, genezer en waarzegger. Het accent verschilde per volk en cultuur. Een moderne sjamaan heeft een minder zichtbare positie en functie. Hij gaat er echter -evenals zijn historische voorganger- van uit dat bij mensen en dieren die zich emotioneel, geestelijk of lichamelijk ziek of onwel voelen het innerlijk evenwicht tussen het aardse en het spirituele verstoord is. Het kan ook zijn dat zij het contact verloren hebben met de kern van hun wezen.
Door zijn verbinding met alle verwanten en met de hulpgeesten en voorouders in de andere werkelijkheden kan de sjamaan mensen en dieren helpen het evenwicht in zichzelf te herstellen of de kern in zichzelf en hun wezenlijke kwaliteiten te (her)vinden.
bron: wijsberaad
Kokopelli - Verenigde Staten
Zweethut Onze Benadering
Zweethutcermonies door Roel Crabbé
"In de duisternis en omarmende stilte van de zweethut ontwaakt het licht van de Morgenster, als een hart van kristal, helder en klaar, dat schittert voor al... herinnerend..." - Roel Crabbé
Er zijn erg veel verschillende tradities en manieren waarop we het zweethutritueel al hebben meegemaakt. Elke begeleider doet dit vanuit zijn of haar traditie of achtergrond en de inspiratie die hem of haar toekomt.
Onze zweethutceremonies volgen de structuur van 4 rondes, elk opgedragen aan een specifiek gebeuren: verbinden, gebed, healing en dankzegging.
De focus ligt echter op het voeden van de verbinding met de ziel en het verfijnen van onze waarneming. Centraal in dit gebeuren staat het hart, als symbool en kracht die ons draagt en waarin iedereen wordt uitgenodigd thuis te komen in zichzelf.
Onze zweethutrituelen zijn gericht op het contact met de spiritwereld, de stroom van inspiratie en het gebed. Het gebed niet als een door religie bepaald gegeven, maar als een directe communicatie vanuit het hart. We keren ons in de duisternis van de zweethut naar binnen om in onszelf te ontdekken wat werkelijk belangrijk is, wat onze werkelijke dromen zijn. De zweethut is een plek waar we de maskers kunnen afleggen en kunnen thuiskomen in een cirkel van open harten. Harten die elkaar verbinden en steunen in elkaars groei.
De zweethut is een leraar in overgave. Het is onze ervaring dat wanneer we ons overgeven aan de stoom, de liederen en de kracht die hieruit voortkomen, we ons werkelijk kunnen openen voor datgene dat in ons aan het groeien is en gehoord wil worden. Het is onze intentie te voeden wat wil groeien, elke keer opnieuw. Het is onze intentie ons te openen voor het grotere visioen van onszelf en ons leven en ons hieraan over te geven.
En dit is de kracht van de Morgenster, de ster die het eerste licht aankondigt. De Morgenster is de voorbode van de geboorte van het licht en een kracht die in vele culturen geëerd wordt om zijn zuiverheid en genezende kracht. Een kracht die dan ook centraal staat in deze ceremonies en het werk van de Anam Cara, de "Vriend van de Ziel".
In onze zweethutceremonies ligt er een grote nadruk op de liederen en de stilte. De stilte nodigt ons uit dieper in onszelf te gaan, om te kijken naar de groei die mogelijk is. De liederen vormen de spanen, waarmee we samen roeien op deze reis in het veld van Spirit.
Wij werken in de zweethut met de kracht van zachtheid, in die zin dat we elke deelnemer in de cirkel uitnodigen zacht te worden, werkelijk zacht. Dit maakt dat oude wonden makkelijk kunnen genezen, want het is uiteindelijk de liefde die geneest en niets anders. Dit is een nadrukkelijk aspect in onze zweethutten, we werken vanuit de zachtheid, overgave en de kracht van het gebed.
|
>>> Overzicht van de Zweethut Artikels |
|||
|
>>> De Zweethut als Pad van Openbaring >>> De Zweethut: onze benadering |
|||
Sjamanistische dood - level 1 t/m 7
Ieder jaar doen wij weer een reeks van de transformerende sjamanistische dood rituelen vanaf level 1. We beginnen weer in maart 2012. Deze rituelen zijn erg geliefd. Tijdig inschrijven voorkomt teleurstelling.
De sjamanistische dood is een oeroud ritueel dat in verschillende tradities voorkwam. In het Siberisch sjamanisme werd dit ritueel vroeger alleen toegepast op de leerling-sjamaan. Hierbij liet hij zijn oude leven achter, zichzelf gezuiverd en ingeklikt op spiritwereld. Tijdens deze initiatie waren veel kanalen opengegaan en was de sjamaan klaar om zijn taak te gaan vervullen.
Tegenwoordig is het ritueel van de Sjamanistische Dood voor iedereen die dat wenst, toegankelijk. Het zorgt voor een diepgaande transformatie in jou en je leven. Loslaten wat niet meer bij je past en ruimte creëren voor nieuw. Wanneer je de sjamanistisch dood op een diepe en intense manier wil toepassen en je leven wilt veranderen, kun je het beste al de 7 levels van dit oeroude ritueel volgen. Lees verder op Sjamanistische dood
Er trouwde eens een jong Indianen-opperhoofd. Hij nam het mooiste meisje van zijn stam tot vrouw. Hij kon zijn geluk niet op, maar dat duurde niet lang. Vlak na het huwelijk werd de bruid erg ziek. Het opperhoofd wist zich geen raad bij de gedachte dat zijn vrouw zou kunnen sterven. Hij stuurde zijn mannen alle richtingen uit om hulp te halen. Hij riep alle tovenaars van de wereld bij zijn vrouw, maar ook zij konden de verschrikkelijke ziekte niet genezen.Zijn mooie vrouw stierf. Het hart van het opperhoofd was gebroken. En niets hielp daar tegen. De jacht niet, de veldtochten die hij maakte en ook de slaap brachten geen verlichting. Het dappere opperhoofd kon zonder zijn vrouw niet leven. Hij wilde haar in zijn tent hebben, hij wilde naar haar kijken, met haar praten. En daarom ging hij op zoek naar een goede houtsnijder, die zijn vrouw uit hout kon snijden. Hij zocht lange tijd, ging van de één naar de ander, maar tevergeefs. Niet één kon haar snijden zoals ze was.
Na een jaar keerde het opperhoofd zonder resultaat naar zijn dorp terug. Aan de rand van het dorp kwam hij een oude man tegen. De oude man sprak hem aan en zei: "Je loopt wel van het ene dorp naar het andere, op zoek naar een goede houtsnijder die jouw mooie vrouw uit hout zou kunnen snijden, maar je zoekt het veel te ver. Je vergeet in je eigen dorp te zoeken. Ik heb je vrouw vaak gezien en ik herinner me haar beeldschone gezicht. Als je wilt, zal ik haar uit hout snijden."
Het gezicht van het opperhoofd klaarde op, hij zei: "Probeer het, oude man, probeer het, je zult me er een groot plezier mee doen."
En de oude man ging aan het werk. Aan zee was enige tijd geleden een prachtig stuk hout aangespoeld. De oude man gebruikte dit hout en begon het te bewerken. Hij sneed lange tijd, werkte ijverig door, tot zijn werk klaar was. Toen ging hij naar het opperhoofd en sprak: "Het is klaar, komt u maar kijken, opperhoofd."
Het jonge opperhoofd ging de tent van de oude man binnen en zag zijn vrouw. Ze zat precies zoals ze altijd gezeten had. Ze had dezelfde kleren aan, die ze altijd gedragen had. Ze was net zo mooi, als toen hij haar tot vrouw genomen had.
Het opperhoofd was dolblij. Zijn verdriet werd minder en zijn geluk keerde terug. Hij droeg zijn mooie vrouw van hout naar zijn tent en de houtsnijder werd rijkelijk beloond.
Vanaf dat ogenblik was het opperhoofd niet meer alleen. In de tent zat de mooie vrouw, ze had de kleren van zijn vrouw aan, ze droeg de pels van een marter, ze had haar gezicht. En het opperhoofd sprak met haar, alsof ze in levenden lijve voor hem zat. Het opperhoofd zat bij haar, het opperhoofd at bij haar, het opperhoofd vertelde haar alles wat er gebeurde. Hij vond het alleen jammer, dat zijn mooie vrouw nooit eens iets terugzei.
Maar op een dag gaf ze antwoord. Op een dag zat het opperhoofd weer bij haar en de vrouw bewoog zich, alsof ze zuchtte. Het jonge opperhoofd geloofde zijn eigen ogen niet. Maar de mooie vrouw van hout bewoog zich voor de tweede maal en nog eens. De mooie vrouw van hout ademde. Maar spreken kon ze niet. En haar handen en voeten bewegen kon ze ook niet. Maar het hart van het opperhoofd sprong open van geluk. Zijn mooie vrouw begon weer te leven.
Lange tijd leefde het jonge opperhoofd met zijn mooie vrouw van hout. Lange tijd was hij gelukkig met haar. Maar ook dit geluk was niet eeuwig. Op een dag zat hij bij zijn vrouw, toen hij een diepe zucht hoorde en daarop een krakend geluid, alsof er een boom werd omgehakt. De mooie vrouw van hout stierf. Toen hij haar van de plaats waar ze altijd gezeten had optilde, zag hij daar een boompje uit de aarde steken. Na korte tijd stak de boom dwars door het dak van zijn tent en het werd een prachtige hoge boom. Zo'n statige boom hadden de mensen nog nooit gezien. Ze gaven hem de naam Rode Ceder.
De Rode Ceder groeit nu overal waar de Indianen wonen. Maar de grootste en de mooiste ceders groeien daar, waar eens het jonge opperhoofd met zijn mooie vrouw woonde. De mensen komen van heinde en ver om daar ceders te halen. En als ze een bijzonder mooie en hoge ceder zien staan, dan zeggen ze: "Ze ziet er uit als de dochter van de mooie vrouw van het opperhoofd."